Wat zijn we toch een onvermoeibare duizendpoten. Geluk in de liefde, prachtig gezin met geweldige kinderen, bloeiende carrière, fanatiek sporten, optimaal lichaam, druk sociaal leven en avontuurlijke, vooral niet te alledaagse hobby’s. En dat draaien we allemaal op de calorie-arme bodem van een of ander superfood dieet, omdat gezond gewoon ‘zo enorm lekker is en ik aan een vette hap niet moet denken!’. En om te laten zien hoe gemakkelijk dit allemaal te combineren is zonder daarbij maar enige mate van stress te ervaren gebruiken we onze socials zoals Facebook en onszelf als ‘open boek’ op feesten en partijen. Want vermoeiend is dit allemaal natuurlijk ab-so-luut niet! Het is allééén maar leuk!
Het perfect plaatje lijkt erg belangrijk, maar wie houdt dat nou echt vol? Dat we niet bij iedereen alle vuile was buiten hangen lijkt me logisch, maar mag het soms ook even wat minder perfect zijn? Ik word er zelfs stiekem altijd een beetje argwanend van. Als het goed gaat, vanwaar die continue behoefte dit zo enorm te portretteren naar de buitenwereld? We kennen waarschijnlijk allemaal wel van die stellen die continu zoenend om elkaars nek hangen en ‘nooit’ ruzie hebben en vervolgens ineens uit elkaar te gaan. De menigte staat erbij en kijkt ernaar: ‘Huh, hoezo dat ineens?’ (denk even als mooi publiek voorbeeld aan Sylvie & Rafael), maar op die momenten denk ik ‘Hoezo niet?’. Als er nooit iets piept of kraakt kan het toch bijna alleen maar een toneelstuk zijn? Ik hoor het vaker: ‘Jeetje ja, haar lukt dat allemaal wel, zij heeft het wel voor elkaar zeg’. Steevast benoem ik dan dat van de buitenkant alles er mooi uitziet, maar zij ook vast haar mindere momenten zal hebben. Niet omdat ik iemand het geluk niet gun, maar gewoon omdat het niet realistisch is. Het leven kent nu eenmaal pieken en dalen, of je dat nu wilt of niet. En dat is ook juist het mooie, want met die dalen waarderen we de pieken alleen maar meer!
Elk huisje heeft zijn kruisje. En als het dan even niet zo lekker gaat op het werk, al is dat die zo gewilde Zuidas-baan, of loopt het relatietechnisch wat minder om wat voor reden dan ook, dan kan het zelfs voelen alsof we falen omdat we niet kunnen voldoen aan de standaard. Maar leggen we de lat niet gewoon te hoog? Wanneer je een lat heel hoog legt voelt het al snel als falen, terwijl je het misschien heel erg goed doet wanneer je doelen haalbaar zijn. Wanneer ik mij mijn leven lang vergelijk met Einstein blijf ik dom, terwijl ik toch een universitaire studie heb afgerond. Het is maar net waar je jezelf mee vergelijkt, waar je de lat legt… Het kan heel verfrissend zijn om je leven eens zo in te delen zoals jij prettig vindt, zonder dit in grote mate te laten bepalen door wat de buitenwereld ervan vindt. Voor jezelf een leven creëren terwijl het niet bij je past of gewoonweg niet haalbaar is, om negatieve oordelen te voorkomen zal je waarschijnlijk alleen maar stress opleveren en een illusie armer maken. Iedereen gaat namelijk toch wel wat van je vinden. Om te voorkomen dat mensen ergens iets van vinden zou je namelijk nooit iets moeten denken of doen en dat is pas echt onmogelijk. Je kan beter bepalen of het werkelijk zo belangrijk is hoe anderen over je denken. Dat iemand iets vindt betekent namelijk nog niet dat je er iets mee moet doen, het is vooral zaak dat je zelf bepaalt wat jouw perfecte plaatje is.
Ook ik heb wel eens onenigheid met mijn vriend. Op ieder potje past een dekseltje, maar dat wil niet zeggen dat de boel dan meteen waterdicht is. Soms sijpelt er hier en daar wat water doorheen en dan werk je daar samen aan. Ik kan me tevens niet voorstellen dat wanneer je 10+ jaar bij elkaar bent je elke dag overloopt van verliefdheid, lijkt me meer een houden van. Tuurlijk kan je partner totaal bij je passen en de liefde van je leven zijn, maar zelfs als spaghetti Bolognese mijn lievelingsgerecht is en ik eet het de komende 40 jaar elke dag van de week dan kan ik echt wel eens een keer denken ‘Goh, vandaag zit er net even te veel paprika in’ of ‘Pass me the salt please!’. Mag best eens gezegd worden toch? Daarbij hoor je mij niet zeggen verslaafd te zijn aan sport (vreselijk, het moet, maar hopelijk vinden ze daar nog eens een pil voor ofzo). Ook word ik echt heel, heel, heel veel blijer van een lekker bord pasta met een goed glas wijn dan van een speltcracker met humus en een tarwegrasshot (mijn smaakpapillen doen het prima, dus dit soort gerechten zijn niet aan mij besteed. En ook houd ik niet van een hongergevoel wat bij mij hoogstwaarschijnlijk het residu is van dergelijke maaltijden). En als voor de combi van die twee dan ook nog eens de wekker moet gaan om 06.00u ‘s morgens heb ik het al helemaal niet meer! Een drukke baan, het onderhouden van je relatie en je sociale leven, een beetje letten op je gezondheid, het kost allemaal aardig wat energie. Iets wat ik er graag insteek, maar om die reden heb ik af en toe ook wel tijd voor mezelf nodig, ben ik moe, chagrijnig of vergeet ik dingen. Hierover zul je mij niet geheimzinnig horen doen. Vrienden en bekenden weten dit en ook schroom ik niet deze ervaringen te delen met mensen die mij opzoeken in de praktijk en die ook durven te laten zien wat er op dat moment allemaal speelt. Dat maakt je niet perfect, maar wel echt, en precies dat maakt het voor mij eigenlijk helemaal perfect.
Liefs,
Drs Kelly
