Het moment was afgelopen weekend eindelijk daar; gezinsuitbreiding! En het kwam in de vorm van een klein, harig, lief hondje. Welkom Binkie, dwergkeesje van 9 weken oud!
Een half jaar geleden is ons dwergkeesje Koekie overleden tijdens een routine sterilisatie. Kapot waren we ervan! Koekie was echt mijn hondenkind; mee naar vrienden en familie, mee naar mijn werk, lekker knuffelen met de cliënten in de praktijk, mee op vakantie in haar reistas, noem maar op. Overal waar ik ging was Koekie. Ik heb het dan ook hooguit een blauwe maandag volgehouden te denken ‘maar geen hond meer te nemen’. Zodra ik besefte hoe vreselijk stil het is zonder zo’n lief beestje om me heen was de beslissing snel gemaakt.
Niet veel later crossten Daisy en Pascal van Poms Residence het land door om Koekie’s moeder en vader wederom te verleiden tot een romantisch rendez-vous. Deze date was een doorslaand succes en zo mochten we een paar weken geleden gaan kijken naar twee pluizige dwergkeespuppy’s. Koekie’s kleine broertje en zusje! Ik wilde graag weer een meisje, maar toen we aankwamen bleek het broertje zo ontzettend lief en aanhankelijk. What to do? Een overload een knuffels en kusjes zie ik wel zitten, maar ik zit er persoonlijk niet op te wachten dat mijn hond de cliënten gaat verwelkomen met een stevig potje beenberijding. Doen alle mannetjes dit? Twijfel, twijfel. De gedachte aan het enorme verschil tussen Tijger (mijn moeders hond), die het libido heeft van een aardappel, en Gizmo (de hond van mijn zusje), die van een oud en afgeragd kussen al in hogere sferen raakt, stelde mij gerust. Iedere hond is uniek en op veel eigenschappen hebben we invloed met de juiste opvoeding! Het werd babyboy Binkie.
Mandje, bench, voerbakjes, de hele rataplan werd weer tevoorschijn gehaald. Er werd zelfs alvast een ticket naar Ibiza geboekt voor de zomer (hoezo verwend?). Enfin, alles opdat het kleine murmeltje zich thuis zou gaan voelen. En hoe! Binkie voelde zich gelijk op zijn gemak. Zó lief, zó knuffelig, zó lekker bij je liggen. Voldaan legden we Binkie in zijn bench en kropen zelf ons bed in. Licht uit. Stilte. Zo’n heerlijke stilte die zo prettig is om… PIEP… een drukke dag vol nieuwe indrukken… PIEP… te kunnen verwerken. Voor ons en… PIEP… voor Bink natuurlijk ook… PIEPEPIEPPEIEPPPP….. John en ik kijken elkaar aan bij het licht van mijn telefoon zo van ”awh schattig, gewoon even laten piepen, is altijd”. Knipogen nog naar elkaar, want ja, daar prikken wij als opvoedkundigen natuurlijk wel doorheen. We gaan geen slaaf worden van onze baby. Neeheeee, wij niet!
Twee uur later lijkt het eindelijk stil te worden. Het was een lange, bittere strijd, maar we hebben gewonnen. Zie je wel, niet toegeven! Ik draai me nog even om en op de een of andere manier wordt dat door twee hondenoortjes aan de andere kant van de kamer opgemerkt en het volgende janksalvo van DRIE uur vangt aan. Dit is niet gewoon piepen, dit is piepen met een passie! Alsof het leven je heel even in de maling neemt en zegt ‘Oh, jullie willen een lief aanhankelijk hondje? Alstublieft! Hier heeft u er eentje en die mist zijn mama!’. Mijn schattige hondje blijkt een kleine emotionele terrorist te zijn met maar één missie; Ik ga bij jullie in bed slapen!
Het is zondagochtend 10 uur en ik open mijn ogen. Dat gaat niet gemakkelijk en ik heb het gevoel alsof ik onder een tram heb liggen slapen. Gesloopt door de opgebroken nacht. Licht nog aan. Naast mij ligt Binkie. Onbewogen in de laatste 4 uur. Geen kik meer gegeven vanaf het moment dat we hem even op bed namen om hem gerust te stellen en van pure oververmoeidheid in slaap vielen. Als ik naar hem kijk vind ik het nog steeds vreemd dat er zo veel geluid uit zo’n klein beest kan komen. Ik denk aan alle ouders van kleine murmeltjes, en hoe dat dan moet zijn nacht na nacht. Respect. Dat is niet niks. ‘’Dit gaan we vanavond echt niet meer doen’’, zeg ik, alsof John dit úberhaupt nog een keer zou zien zitten. ‘’Regels zijn regels en lange dagen met gebroken nachten is niet te doen. Vannacht houden we voet bij stuk’’. En dan geeft kleine Bink ons een likje en moeten we er zelf om lachen…
Liefs,
drs. Kelly
Eerste ontmoeting en dan dit; verliefd!
New family member! Welkom Binkie!
De kleine terrorist!
Liefste Koekie!
